سیروز کبدی(به انگلیسی: Alcoholic liver) یا التهاب شدید کبد از نظر آسیب‌شناسی (پاتولوژی) خصوصیات معینی دارد که با طیفی از نمودهای بالینی مشخص همراه است. پارانشیم کبد یک ضایعه مزمن غیرقابل برگشت را نشان می‌دهد. این ضایعات ناشی از بافت‌مردگی (نکروز) سلول‌های کبدی، کلاپس شبکه حمایتی رتیکولی و بنابر این رسوب بافت همبند، تغییر شکل بستر رگ‌ها و بازسازی ندولی پارانشیم باقی‌مانده کبد هستند. این روند پاتولوژیک یک مسیر نهایی شایع در انواع بسیاری از آسیب‌های کبدی مزمن می‌باشد. تظاهرات بالینی سیروز بجای اینکه نتیجه علت بیماری کبدی باشند اغلب نشان‌دهنده شدت صدمه کبدی می‌باشند.

کبد سالم و مبتلا به سیروز
وزن کبد در حالت معمولی در حدود 5/1 کیلوگرم و بزرگترین غده ی بدن می ‏باشد. کبد در قسمت ربع فوقانی سمت راست شکم و پشت دنده‏ های تحتانی قرار دارد.
چنان چه کبد به دلیل عفونت مزمن فرسوده شود اصطلاحا سیروز کبدی نامیده می ‏شود.

علایم سیروز کبدی:
علائم سیروز کبدی در مراحل اولیه بسیار کم می‌باشد، و به تدریج به موازات آسیب دیدن بیشتر کبد، مشکلات نیز قابل توجه‌تر می‌شود.

کبد در مرحله اولیه سیروز با وجود آسیب دیدن، همچنان عملکردی مناسب دارد؛ همگام با پیشرفت بیماری، علائم نیز در نتیجه اختلال عملکرد این عضو نمودار می‌شود. علائم سیروز کبدی عبارتند از:

• خستگی و ضعف
• کاهش اشتها
• کاهش وزن و تحلیل رفتن عضلات
• حالت تهوع و استفراغ
• درد اطراف کبد
• خط‌های قرمز کوچک (مویرگ‌های خونی) روی پوست در ناحیه بالای کمر
• خارش شدید پوست
• زرد شدن پوست و سفیدی چشم (زردی)
• خونریزی و کبود شدگی آسان‌تر و بیشتر بدن، برای مثال افزایش تعداد دفعات خون دماغ شدن یا خونریزی لثه
• ریزش مو
• حمله تب و لرز
• ورم کردن پا و مچ پا
• ورم کردن شکم به دلیل انباشته شدن مایع (آب آوردن شکم یا آسیت) (اگر بیمار خانم باشد در مواردسیروز کبدی پیشرفته) باردار به نظر می‌رسد.